Budva – Bečići
Ako možete da podneste dovoljno izazova, onda je Budva grad za vas. Prepustite se obali i dozvolite da vas vodi dah mediteranskog leta – kratak i vreo. Prošetajte bosi medu zidinama srenjovjekovnog grada. Osetite duh antike i renesansnog šarma gradevina Starog grada. I Iliri, Heleni, Rimljani su gacali budvanskim tlom i ostavili tragove.
Zasigurno jedno od važnih razloga zbog kojih treba doći na Budvansku rivijeru su prelepe peščane plaže, prirodni eksponati koji predstavljaju zaštitni znak ovoga dela Jadrana. Lud i nezaboravan noćni provod, zabava do ranog jutra, žurke na plažama, barovi, terase sa scenografijom na kojim im mogu pozavideti i prestižnije rivijera Mediterana, brojne diskoteke, dnevni kafići, promocije uz nesvakidašnji provod, čine Budvu jednom od nainteresantnijih i najprivlačnijih destinacija na Jadranu kada je reč o zabavi.
Bečići
Bečići su turističko mesto u Crnoj Gori. Bečići su turistički kompleks koji se nalazi iza poznate Bečićke plaže, nedaleko od grada Budve na Crnogorskoj obali. Lokacija i prekrasne peščane plaže kao i mnogo sadržaji čine ga idealnim za porodični odmor. Centar za kupanje i odmor, nudi mogućnost bavljenja velikim brojem sportova na vodi i van nje. Bečićka plaža je osvojila Grand Prix u Parizu, kao najlepših plaža u Europe Modern-u.
Bečićku primarnu opredeljenost ka pružanju usluga turistima, savršeno dopunjuju čari zidina starod grada Budve sa svojim velikim izborom kafića, restorana i prodavnica. Stari grad je udaljen oko kilometar a do njega se stiže laganom šetnjom obalskom promenadom ili malim vozićem. Ako krenete u suprotnom pravcu od Budve stići ćete u Rafailoviće, poznato staro malo ribarsko naselje, u kome možete provesti lepe trenutne u nekim od mnogobrojnih kafea ili restorana. Neke od najepših plaža u Crnoj Gori se nalaze nedaleko od Bečića. Do njih mozete stići kolima za samo sat vremena vožnje automobilom. Posebno se izdvajaju plaže Mogren, Miločer, Pržno i Kamenovo. Bečići obiluju, kafićima, restoranima i noćnim klubovima.
U toku sezone je tesko naći slobodno mesto za sesti jer su kafići prepuni turistima. Noćni provod najčešće počinje posetom nekom od mnogih otvorenih barova koji se nalaze na budvanskom šetalištu kao što su Trocadero, Miami, Renaissance i Rafaello. Iz razloga sto je mogućnost puštanje muzike dozvoljena do 1 čas posle ponoći, provod se nastavlja u nekim od mnogobrojnih noćnih klubova od kojih je najpoznatiji novoizgradjeni Trocadero koji za nesto malo više novca pruža vrhunski provod. Udaljeniji od grada su noćni klubovi Maine i Torine, od kojih se poslednji nalazi u Bečićima, ali je često prepuni i insistiraju na folk muzici.
Istorija Budve
Stari grad Budva je specifična mediteranska kombinacija pejzaža, istorije i kulture u južnom dijelu jadranske obale. U unutrašnjosti iu neposrednoj blizini zidina Budva skriva jedinstvenu istoriju dugu dva i po milenijuma, pozicionira ga među najstarijim urbanim centrima područja.
Prema njegovoj urbani strukturi Budva je bila “polizmom” koja je imala sve karakteristike grčkog urbanizma sa glavnom dugom ulicom koja je dovela do glavnog gradskog trga, ali ne kroz centar grada, već bočno kao i danas. Međutim, njen sadašnji izgled sa zidovima kao važnim utvrđivačkim sistemom u najvećem dijelu povezan je s srednjim vekom, mada je kasnije bio razoren i rekonstruisan, posebno nakon zemljotresa 1667. godine. Na crnogorskom primorju pored Kotora, samo Budva ima zid koji okružuje celokupno jezgro grada sa uskim ulicama i malim trgovima.
Ljudi su počeli da se naseljavaju na području Budve veoma rano zbog svoje pogodne geografske pozicije i blage klime. Najstariji, sada poznati tragovi materijalne kulture sa teritorije Budve (Paštrovići, Maini i Grbalj) datiraju se u praistoriji, u bronzanom dobu i doba gvozdenog doba kada su Ilirska plemena nastanjena na ovom području. Ima brda-utvrđenja u kojima su ilirski goničari živeli u svojim zajednicama i kamenim tumulama u kojima su bili sahranjeni.
U skladu sa starinskim istorijskim izvorima, pisanim nasljeđem i bogatim arheološkim materijalom, Budva je jedan od najstarijih urbanih centara na Jadranu, stariji od 2.500 godina. Veliki broj monumentalnih antičkih i srednjih veka predstavlja dokaze o kontinuiranom i aktivnom životu ovog antičkog grada. Iliri, tj. Ovo ilirsko pleme Enhelijan, su najstariji autohtoni stanovnici Budve.
U B. v. Grčki tragedijer Sofokles, među prvim piscima pominje Budvu “Ilirski grad”. U 4. veku B.C. Grčka je naseljena kolonizacijom, kada je postala bogati trgovački centar (emporion), dok je sredinom II veka B.C. ili tačnije u 168, osvojio ga je Rimsko carstvo. U prvom vijeku nove ere, rimski pisac Plinije, stariji je to spomenuo kao “utvrđeni grad rimskih građana”. Budva je u tom periodu imala sve karakteristike pravog rimskog grada sa monumentalnim zgradama, asfaltiranim putevima i masivnim zidovima. Ostaci će u Rimskoj imperiji do njegovog pada u 395. godini.
Posle destruktivnog zemljotresa koji je pokrivao područje Budve iu 518. godini, vizantijski carci počeli su vladati Budvom (535), a prema Konstantinu Porfirogenitu, vizantijski car iz 10. vijeka, iu 9. vijeku, tačnije nakon što je počelo naseljavanje 841 Slovena, iako postoje podaci o njihovom naseljavanju u VII veku. Većina rimskog stanovništva polako se pomešala sa Slovima koji su hrišćanstvu uvodili na novinare. U fatalnoj godini 841, Budva je uništeno od strane Arapa (Saraceni) koji su ga napali iz mora. Postoje podaci da ga je Avaris napadao još u 6. i 7. veku, opljačkana i čak se tamo naselila, pa je Budva u Budvi bio Avarorum sinus. Vizantijski car Vasilije I (867-886) proterao je Arapima sa istočne obale južnog Jadrana. Dokaz o relativno brzom oporavku Budve i njenom usponu u 10. i 11. veku je podatak da je između 1089. i sredine 12. veka postao diocese sa katedralnom crkvom sv. Ivana Krstitelja, i kao takav je bio predmet spora između Bara i Dubrovačke arhiepieze.
Između 1184. i 1186. godine grad je pao pod dinastiju Nemanjića i ostao je dio do sredine 14. veka, kada ga je vratila Balšićova dinastija. Tokom vladavine dinastije Nemanjić, tj. Vladavine cara Dušana (prve polovine KSIV vijeka), napisan je “Statut Budve”, kao prvi zakon koji je Budvu davao određenu autonomiju. U drugoj polovini KSIV i početkom KSV vijeka, na prvom mjestu je vladao, prije svega Balšić, Radič Crnojević, zatim Sandalj Hranić i, konačno, Đurđe Stracimirović. Posle smrti Đurđa Stracimirovića, Budvu su preuzeli Venecani, koji su 1403. godine to ostavili trećoj Balši, po čijoj vladavini je bilo do 1419. godine, kada su Venecijani ponovo to izneli. Za kratko vreme bio je pod despotom Đurađ Branković, a 1442. godine prošao je pod Veneciju pod kojim je ostao do pada Republike 1797. godine. U periodu mletačke vladavine u Budvi je sagrađeno mala brodogradnja za izgradnju male brodovi za priobalne svrhe.
Najznačajnija antička i srednjovjekovna imena za Budvu su: Buthoe, Budua, Butua, Butoba, Budova i Civitas Antikua, tj. Stari grad.
Od 1797. do 1806. godine Budva je bila pod okupacijom Austrije, a potom, od 1806. do 1807. godine, bila je pod vladavinom crnogorske Vlade, a između 1807. i 1813. godine bila je pod francuskom okupacijom, a zatim ponovo pod austrijskom, pod kojom je ostala je do 1918. godine, kada je oslobodila Vojska Srbije i Crne Gore. Drugi svjetski rat uzimao je mnogo žrtava iz ove oblasti borbe